اضطراب جدایی در کودکان و راه های مقابله با آن چیست ؟

اضطراب جدایی در کودکان مرحله‌ای طبیعی از رشد عاطفی کودک است و زمانی شروع می‌شود که کودکان کم‌کم تشخیص می‌دهند که افراد و اشیا حتی زمانی که حضور ندارند همچنان وجود دارند که این مفهوم را «اصل پایداری شیء» می‌نامند.در این مطلب از پارس مگ شما به طور کامل با اضطراب جدایی در کودکان آشنا می شوید.

آشنایی با اختلال اضطراب جدایی

طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنج (DSM-۵) ، اختلال اضطراب جدایی (Separation anxiety disorder) در درجه اول با ترس فرد از ترک خانه یا جدا شدن از افراد خاص مشخص می شود. این اضطراب باید بیش از حد انتظار در سن و سطح رشد فرد باشد.

اضطراب جدایی بخشی طبیعی از رشد کودکی است. این بیماری معمولاً در نوزادان بین ۸ تا ۱۲ ماهگی اتفاق می افتد و معمولاً در حدود ۲ سالگی ناپدید می شود. البته ممکن است در بزرگسالان نیز وجود داشته باشد. در برخی از کودکان ، اضطراب جدایی نشانه ای از بیماری جدی تری است که به عنوان اختلال اضطراب جدایی شناخته می شود. اگر اضطراب جدایی فرزند شما شدید یا طولانی به نظر می رسد به خصوص  اگر در مدرسه یا سایر فعالیتهای روزمره تداخل ایجاد کند، یا حملات وحشت یا سایر مشکلات را دربردارد؛ ممکن است او دارای اختلال اضطراب جدایی باشد. بیشتر اوقات اضطراب کودک در مورد والدینش است، اما می تواند به یک مراقب نزدیک دیگر مربوط شود.

به این بیماری اختلال اضطراب جدایی یا SAD گفته می شود. بر اساس منابع معتبر، سه تا چهار درصد کودکان دارای SAD هستند.

اختلال اضطراب جدایی همچنین می تواند در نوجوانان و بزرگسالان ایجاد شود و باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی در خارج از خانه یا رفتن به محل کار شود، اما درمان می تواند به آن ها کمک کند. حدود یک سوم کودکان مبتلا به SAD در بزرگسالی با بیماری روانی تشخیص داده می شوند.

همچنین در پارس مگ بخوانید : راهکارهایی برای کاهش تاثیر طلاق بر فرزندان

معیارهای تشخیصی برای اختلال اضطراب جدایی بر اساس DSM-۵   

برای تشخیص اختلال اضطراب جدایی ، فرد باید معیارهای زیر را داشته باشد:

فرد ترس یا اضطراب بیش از حد یا بی دلیلی را  به سبب جدا شدن از کسی که به او وابسته است، تجربه می کند. همین طور که ۳ مورد (یا بیشتر) از موارد زیر را  نشان می دهد:

• پریشانی مکرر و  بیش از حد هنگام جدا شدن از خانه یا از افراد خاص.
• نگرانی مکرر و  بیش از حد در مورد از دست دادن این افراد یا آسیب دیدن آن ها.
• نگرانی مکرر از تجربه یک اتفاق ناخوشایند (مانند گم شدن یا مریض شدن)، که باعث جدایی از والدین یا سایر عزیزان شود.
• امتناع از دور بودن از خانه به دلیل ترس از جدایی
• اکراه از تنها در خانه ی دیگران ماندن، بدون پدر و مادر یا عزیز دیگری که در خانه باشد.
• اکراه یا امتناع از خواب دور از خانه بدون وجود پدر و مادر یا عزیز دیگر در این نزدیکی.
• کابوس های مکرر درباره جدایی.
• شکایت های مکرر از علائم جسمی ، مانند سردرد یا حالت تهوع ، هنگامی که او از چهره های دلبستگی جدا می شود یا پیش بینی این جدایی را دارد.

این ترس یا اضطراب جدایی باعث پریشانی بالینی یا اختلال در زمینه های مهم زندگی می شود.

ترس بیش از حد فرد از جدایی را نمی توان به اختلال روانی دیگری نسبت داد.

بعضی از افراد ممکن است هنگام دور بودن از خانه یا چهره های دلبستگی خود، به سختی ناراحت شوند. علاوه بر این ، بسته به سن آن ها، ممکن است از هیولاها، تاریکی، آدم ربایان، بیماری ها و موقعیت های دیگری که ممکن است برای خود یا عزیزانشان تهدیدکننده باشد ترس داشته باشند.

علائم اختلال اضطراب جدایی بر اساس DSM-۵  

هنگامی که فردی به دلیل جدایی از شخصی که به او وابسته است دچار ترس یا اضطراب شدید می شود ، حداقل سه مورد از معیارهای زیر را دارد تا بتواند با اختلال اضطراب جدایی تشخیص داده شود.

• پریشانی غیرطبیعی هنگام بحث در مورد جدایی یا تجربه جدا شدن از شخص دیگری که فرد به آن وابسته است (والدین ، ​​سرپرست).
• ترس شدید از اینکه اتفاقی مضر برای شخصی که به او وابسته است رخ دهد.
• نگرانی مداوم از اینکه اتفاقی غیر منتظره رخ دهد و باعث جدایی از شخصی که به او وابسته است شود.
• از ترک شخص خودداری می کند.
• فرد در مورد جدا شدن کابوس می بیند.
• او از خواب رفتن و جدا شدن از شخص مقابل اضطراب دارد.
• هنگامی که جدایی رخ می دهد، در مورد مشکلات جسمی و بیماری ها شکایت می کند.
• این اضطراب در کودکان و نوجوانان حداقل یک ماه و در بزرگسالان معمولاً یک نیمه طول می کشد.
• این اضطراب در محیط های اجتماعی، مدرسه، مشاغل و سایر زمینه ها تأثیر منفی می گذارد.

برای تشخیص اختلال اضطراب جدایی، فرد باید دچار پریشانی شدید باشد و یا نتواند در محیط های اجتماعی، مدرسه، محل کار یا سایر زمینه ها فعالیت کند. علاوه بر این، این بیماری نمی تواند به دلیل بیماری روانی دیگری باشد (آگورافوبیا ، اختلال اضطراب منتشر ، اختلالات روان پریشی).

علائم اختلال اضطراب جدایی

در زیر برخی از شایع ترین علائم اختلال اضطراب جدایی کودکان آورده شده است:

• نگرانی غیر واقعی و دائمی مبنی بر اینکه در صورت ترک فرزند، اتفاق بدی برای والدین یا مراقب او بیفتد
• نگرانی غیر واقعی و دائمی که در صورت ترک سرپرست، اتفاق بدی برای کودک رخ خواهد داد
• امتناع از رفتن به مدرسه به منظور ماندن در کنار مراقب
• امتناع از خوابیدن بدون اینکه مراقب نزدیک باشد یا دور از خانه بخوابد
• ترس از تنها ماندن
• کابوس در مورد جدا شدن
• شب ادراری
• شکایت از علائم فیزیکی، مانند سردرد و معده درد
• عصبانیت‌های مکرر یا التماس
• ترس یا احساس گناه شدید

علل و عوامل خطر اختلال اضطراب جدایی کودکان

علل و عوامل خطر احتمالی برای SAD عبارتند از:

• یک رویداد استرس زا یا آسیب زای مهم در زندگی کودک، مانند اقامت در بیمارستان، مرگ یک عزیز یا حیوان خانگی، یا تغییر در محیط (مانند نقل مکان به خانه دیگر یا تغییر مدرسه)
• کودکانی که والدین آن‌ها بیش از حد محافظ هستند ممکن است بیشتر در معرض اضطراب جدایی باشند. در واقع، ممکن است لزوماً یک بیماری کودک نباشد، بلکه نشانه‌ای از اضطراب جدایی والدین نیز باشد – والدین و فرزند می‌توانند اضطراب دیگری را تغذیه کنند.
• کودکان مبتلا به اضطراب جدایی اغلب اعضای خانواده خود دارای اضطراب یا سایر اختلالات روانی هستند که نشان می دهد خطر ابتلا به این اختلال ممکن است ارثی باشد.
• دلبستگی ناایمن به والدین یا مراقبان
• فشار
• سایر اختلالات اضطرابی مانند حملات پانیک، اختلال اضطراب اجتماعی، فوبیا یا آگورافوبیا
• کودکان مبتلا به SAD همچنین ممکن است اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) یا افسردگی داشته باشند.

تشخیص اختلال اضطراب جدایی کودکان

پزشک کودک شما را از نظر علائم و نشانه‌های اختلال اضطراب جدایی بررسی می‌کند. اگر آن‌ها در مطب حضور داشته باشند، پزشک در مورد سابقه پزشکی کودک شما می‌پرسد و او را معاینه فیزیکی می‌کند. اگرچه هیچ آزمایش آزمایشگاهی برای تشخیص خاص اختلال اضطراب جدایی وجود ندارد، پزشک ممکن است از آزمایش‌های مختلفی مانند آزمایش خون و سایر اقدامات آزمایشگاهی برای رد کردن بیماری جسمی یا عوارض جانبی دارویی به عنوان علت علائم استفاده کند.

اگر علائمی از یک بیماری جسمی پیدا نکردند، پزشک ممکن است کودک شما را به روانپزشک یا روانشناس کودک و نوجوان، متخصصان سلامت روان که به طور ویژه برای تشخیص و درمان بیماری‌های روانی در کودکان و نوجوانان آموزش دیده‌اند، ارجاع دهد. روانپزشکان و روانشناسان از ابزارهای مصاحبه و ارزیابی ویژه طراحی شده برای ارزیابی یک بیماری روانی کودک استفاده می‌کنند. پزشک تشخیص را بر اساس گزارش علائم کودک و مشاهده آن‌ها از نگرش و رفتار کودک استوار می‌کند.

درمان اختلال اضطراب جدایی کودکان

اکثر موارد خفیف اختلال اضطراب جدایی کودکان نیازی به درمان پزشکی ندارند. در موارد شدیدتر یا زمانی که کودک از رفتن به مدرسه امتناع می‌کند، ممکن است نیاز به درمان باشد. اهداف درمان شامل کاهش اضطراب در کودک، ایجاد احساس امنیت در کودک و مراقبین و آموزش کودک و خانواده/مراقبان در مورد نیاز به جدایی طبیعی است. درمان‌هایی که ممکن است مورد استفاده قرار گیرند عبارتند از:

• درمان شناختی رفتاری (CBT): همچنین به عنوان گفتار درمانی شناخته می‌شود، این شکل اصلی درمان اختلال اضطراب جدایی است. تمرکز بر این است که به کودک کمک کنیم تا جدا شدن از مراقب خود را بدون اینکه جدایی باعث ناراحتی یا اختلال در عملکرد شود، مدیریت کند. این درمان برای تغییر شکل تفکر (شناخت) کودک عمل می‌کند تا رفتار او مناسب تر شود. خانواده درمانی همچنین ممکن است به آموزش خانواده در مورد این اختلال کمک کند و به اعضای خانواده کمک کند تا در دوره‌های اضطراب از کودک بهتر حمایت کنند.
• دارو: داروهای ضد افسردگی یا سایر داروهای ضد اضطراب ممکن است برای درمان موارد شدید اختلال اضطراب جدایی کودکان استفاده شوند.
• مداخله مدرسه: پزشکان بهداشت روان در مدرسه فرزند شما می‌توانند برای مدیریت علائم SAD به او کمک کنند تا درمان ارائه دهند.
• کارهایی که والدین می‌توانند انجام دهند: با درمانگر فرزندتان صحبت کنید تا بهتر درک کنید که چگونه SAD در زندگی روزمره آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما قادر است طبق برنامه در جلسات درمانی شرکت کند. درمان منظم منجر به نتایج بهتر خواهد شد. دریابید که چه چیزی باعث ایجاد علائم اضطراب در کودک شما می‌شود و از تکنیک‌های درمانی برای کمک به فرزندتان برای مدیریت احساسات خود در خانه یا مدرسه استفاده کنید.

پیشگیری از اختلال اضطراب جدایی کودکان

هیچ راه شناخته شده‌ای برای پیشگیری از اضطراب جدایی کودکان وجود ندارد، اما شناختن علائم و اقدام بر روی آنها در زمان بروز می‌تواند ناراحتی را کاهش دهد و از مشکلات مربوط به مدرسه نرفتن جلوگیری کند. علاوه بر این، تقویت استقلال و عزت نفس کودک از طریق حمایت و تایید ممکن است به جلوگیری از اپیزودهای اضطراب در آینده کمک کند.

سن وقوع اضطراب جدایی در کودک

کودکان می‌توانند علائم اضطراب جدایی را از شش یا هفت ماهگی هم نشان دهند، اما برای بیشتر کودکان این اضطراب در فاصلهٔ ۱۰ تا ۱۸ ماهگی به اوج خود می‌رسد و تا سه سالگی هم می‌تواند ادامه یابد. در بیشتر موارد، اضطراب جدایی زمانی بروز می‌کند که شما کودک را ترک می‌کنید تا به سر کار بروید یا در خارج از خانه کاری را انجام دهید. کودک شما می‌تواند اضطراب جدایی را شب‌ها، یعنی وقتی در رختخواب خوابانده شده است و شما در اتاق کناری هستید نیز تجربه کند. اضطراب جدایی معمولاً وقتی کودکان به دو سالگی می‌رسند کاهش پیدا می‌کند.

راهکارهای کمک به کودک در طول اضطراب جدایی

کارهایی وجود دارد که شما می‌توانید برای کمک به کودک در طول مرحلهٔ اضطراب جدایی انجام دهید. برخی از این راهکارها شامل موارد زیر است:

نگهداری از کودک را به افراد آشنا بسپارید: اگر مجبورید کودکتان را مثلاً برای برگشتن به سر کار ترک کنید، بهتر است او را نزد کسانی مثل پدرش، مادربزرگ یا خاله بگذارید که برایش آشنا هستند. کودک شما باز هم اعتراض خواهد کرد اما وقتی چهره‌های آشنایی در اطرافش هستند ممکن است راحت‌تر با نبود شما کنار بیاید.

زمان ترک کردن کودک را کم‌کم بیشتر و اضافه کنید: کودکتان را برای دوره‌های ۱۵ دقیقه‌ای پیش کسی که خوب می‌شناسد بگذارید. سپس ۱۵ دقیقه را به‌ تدریج به یک ساعت برسانید. کودک کم‌کم یاد می‌گیرد که شما همیشه برمی‌گردید و دیگر اضطراب مضاعف حضور یک شخص غریبه را هم نخواهد داشت.

بگذارید کودک ابتدا مراقبان جدیدش را بشناسد: اگر لازم است کودکتان را نزد کسی مثل پرستار بچه بگذارید که نمی‌شناسد، به او فرصت بدهید که چند بار وقتی هنوز شما هم حضور دارید با مراقب جدیدش آشنا شود.

پرستار یا مهدکودک را دوباره ارزیابی کنید: اگر وقتی کودک را ترک می‌کنید، او هنوز هم عصبی و گریان است، شاید آن پرستار یا مهدکودک برای او مناسب نباشند. بنابراین این موضوع را برای تجدید نظر و بررسی مجدد نیز در نظر بگیرید.

سعی کنید عادی‌تر رفتار کنید: کارهای شما نشان می‌دهد که ترک کردن او موضوع خاصی نیست و شما خیلی زود برمی‌گردید. یک بغل کردن کوتاه و بوسیدن می‌تواند برای یک کودک نگران تأثیر فوق‌العاده‌ای داشته باشد، پس این کار را امتحان کنید.

یک خداحافظی روتین داشته باشید: یک مراسم خوشایند و کوتاه برای خداحافظی کردن از کودک ایجاد کنید و هر بار که کودک را ترک می‌کنید آن را انجام دهید. مراسم روتین به کودک کمک می‌کند که بتواند به شما و به توانایی خودش برای غلبه بر اضطراب جدایی اعتماد کند. پس یک جمله مثل «فعلاً خداحافظ عزیزم» معمولی را امتحان کنید تا کودکتان کم‌کم به آن عادت کند.

ارزیابی رفتار والدین برای جدایی از کودک

کودکان شخصیت‌های متفاوتی دارند، بنابراین برخی از آنها حمله‌های شدیدتری از اضطراب جدایی را تجربه می‌کنند. اگر کودک شما با کمک اقدامات گفته‌شده در بالا آرام نمی‌شود، لازم است ارزیابی دوباره‌ای انجام دهید و راهکارهای خود برای خداحافظی با کودک را دوباره ارزیابی کنید، چون ممکن است اشتباه از خود شما باشد ! به عنوان مثال ببینید کدام یک از کارهای زیر را انجام می‌دهید و در رفع آن کوشا باشید:

• آیا وقتی کودک حواسش نیست از خانه بیرون می‌روید ؟ این کار را نکنید !
• آیا موقع خداحافظی خودتان عصبی و نگران هستید ؟ این کار را نکنید !
• آیا تا زمانی که در دیدرس کودک هستید در حال دست تکان دادن هستید ؟ این کار را نکنید !
• آیا موقع خداحافظی از کودکتان بغض یا گریه می‌کنید ؟ این کار را نکنید !

چگونگی آمادگی کودک برای کنار آمدن با جدایی ‌

مثل هر تغییر دیگری، به کودک فرصت بدهید که به‌ تدریج با آن کنار بیاید. خواه او را نزد یکی از اعضای خانواده‌تان می‌گذارید و خواه یک پرستار بچه، می‌توانید از قبل پیشنهادهای زیر را در خانه امتحان کنید:

بگذارید کودک به اتاق امن دیگری برود: 

اگر کودک شما را ترک ‌کند، راحت‌تر می‌تواند با غیبت شما کنار بیاید. اجازه دهید چهار دست‌وپا و به تنهایی به یک اتاق دیگری برود که اگر در آن اتاق مدت کوتاهی بدون نظارت باشد خطری برای او وجود نداشته باشد،‌ چند دقیقه صبر کنید و بعد به دنبالش بروید.

شما از اتاق بیرون بروید:

 شما می‌توانید به کودکتان بگویید که می‌خواهید از اتاق بیرون بروید،‌ می‌خواهید مثلاً به آشپزخانه بروید و برمی‌گردید. با این کار، کودکتان یاد می‌گیرد که وقتی شما برای یک یا دو دقیقه بیرون می‌روید همه چیز خوب خواهد بود و شما همیشه برمی‌گردید.

به او فرصت آشنایی با وضعیت‌های جدید را بدهید: 

وقتی پرستار بچه می‌گیرید،‌ قبل از اینکه آنها را با هم تنها بگذارید از پرستار بخواهید که چند بار بیاید و در حینی که خودتان حضور دارید با کودک آشنا شود و با او بازی کند. اولین باری که می‌خواهید کودک را نزد پرستار بگذارید و خودتان بیرون بروید هم از او بخواهید که نیم ساعت زودتر بیاید تا او و کودک قبل از بیرون رفتن شما کاملاً با هم سرگرم شده باشند. اگر کودکتان را در خانهٔ یک دوست یا یکی از اقوام می‌گذارید نیز همین رویکرد را در پیش بگیرید و زودتر به آنجا بروید تا کودک با آن شخص بیشتر خو بگیرد و احساس راحتی کند.

همیشه خداحافظی کنید:

 وقتی کودک را ترک می‌کنید او را بغل کنید و ببوسید. به او بگویید کجا می‌روید و کی برمی‌گردید اما مراسم خداحافظی را طولانی نکنید و در مقابل وسوسهٔ یواشکی خارج شدن مقاومت کنید، زیرا مطمئن باشید کودکتان حتماً ناراحت می‌شود اگر فکر کند شما ناگهان ناپدید شده‌اید.

قضیه را جدی نکنید: 

کودکتان نسبت به احساسات شما حساس و همدل است، در نتیجه اگر کودکتان شروع به گریه کرد شما سعی کنید جلوی او گریه نکنید یا خودتان را ناراحت نشان ندهید تا هر دوی شما کم‌کم بر این ناراحتی غلبه کنید. خواهید دید که به‌ مرور اشک‌های فرزندتان قبل از اینکه شما از حیاط بیرون بروید خشک می‌شود.

به جای چند بار، یک بار بیرون بروید:

 اینکه چند بار از در خانه یا مهدکودک بیرون بروید و دوباره برگردید که ببینید حال کودک چطور است، کار را برای شما،‌ کودک و پرستار یا تمام مراقبان دیگر سخت‌تر خواهد کرد، پس سعی کنید یک بار خداحافظی کنید و بروید.

ابتدا یک دوری آزمایشی را امتحان کنید:

 اولین دوری از کودک را به یک ساعت یا کمتر محدود کنید. همچنان که شما و کودکتان با پرستار یا مهدکودک بیشتر آشنا می‌شوید می‌توانید طول این بیرون رفتن‌ها را بیشتر کنید.

کنار آمدن با چسبیدن کودک به والدین

اضطراب جدایی می‌تواند برای والدین هم سخت باشد، به‌ ویژه اگر وقتی کودک را ترک می‌کنند او هیستریک می‌شود یا به نظر می‌رسد که یکی از والدین را به دیگری ترجیح می‌دهد. شما ممکن است از اینکه کودکتان را پیش کس دیگری می‌گذارید احساس گناه کنید و وقتی جدا هستید نگران او باشید. اگر هم کودک بخواهد دائماً به او توجه کنید ممکن است کلافه و فرسوده شوید یا حتی احساس خشم کنید. داشتن این احساسات طبیعی است، پس مرتب به خودتان یادآوری کنید که:

• اضطراب جدایی طبیعی و موقتی است.
• کودکتان دارد یاد می‌گیرد که به شما اعتماد کند.
• کودک در حال کسب مهارت‌هایی است که او را از شما مستقل می‌کند.
• هرچند ممکن است خیلی کلافه شده باشید اما به یاد داشته باشید که اضطراب جدایی نشانه‌ای از دلبستگی عاطقی و سالم کودکتان به شماست.

مدیریت اضطراب جدایی کودک در طول شب

گاهی هم ترس کودک از جدایی شما در شب برای او کاملاً واقعی است، بنابراین بهتر است سعی کنید ساعت‌های قبل از خواب تا جای ممکن تسکین‌دهنده، آرام و سرگرم‌کننده باشند و قبل از خواب وقت بیشتری را به کودک اختصاص دهید. برایش کتاب بخوانید، او را در آغوش بگیرید و با هم ترانه‌ای را زمزمه کنید.

اگر پس از اینکه کودک را در رختخوابش گذاشتید برای دیدن شما گریه کرد، ایرادی ندارد که برای اطمینان خاطر او و اطمینان خاطر خودتان که او حالش خوب است پیشش بروید، اما این دیدارها باید کوتاه و بدون هیجان باشد تا کودک یاد بگیرد که بدون کمک زیادی از سوی شما به خواب برود.

عوارض اختلال اضطراب جدایی

اختلال اضطراب جدایی باعث پریشانی اساسی و مشکلات عملکردی در موقعیت های اجتماعی یا محل کار یا مدرسه می شود.

اختلالات همراه با اختلال اضطراب جدایی عبارتند از:

• سایر اختلالات اضطرابی ، مانند اختلال اضطراب منتشر، حملات هراس، هراس، اختلال اضطراب اجتماعی یا آگورافوبیا.
• اختلال وسواس فکری-عملی.
• افسردگی.

جلوگیری از اختلال اضطراب جدایی

هیچ راهی مطمئن برای جلوگیری از اختلال اضطراب جدایی در کودک شما وجود ندارد، اما این توصیه ها ممکن است مفید باشد.

اگر نگران هستید که اضطراب کودک شما بسیار بدتر از یک مرحله رشد طبیعی است ، هرچه سریعتر به دنبال مشاوره حرفه ای باشید. تشخیص و درمان به موقع می تواند به کاهش علائم کمک کرده و از بدتر شدن اختلال جلوگیری کند.

برای کمک به جلوگیری از عود بیماری یا بدتر شدن علائم ، برنامه درمانی را رعایت کنید.

در صورت داشتن اضطراب، افسردگی یا سایر نگرانی های مربوط به سلامت روان، به دنبال درمان حرفه ای باشید.

چه موقع به پزشک مراجعه کنیم ؟

اختلال اضطراب جدایی معمولاً بدون درمان از بین نخواهد رفت و می تواند منجر به اختلال وحشت و سایر اختلالات اضطرابی در بزرگسالی شود.

اگر در مورد اضطراب جدایی فرزند خود نگرانی دارید، با پزشک متخصص اطفال یا دیگر ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی کودک خود صحبت کنید.

درمان اختلال اضطراب جدایی

اختلال اضطراب جدایی معمولاً با روان درمانی، گاهی همراه با دارو درمان می شود. روان درمانی شامل کار با یک درمانگر برای کاهش علائم اضطراب جدایی است.

شناخت درمانی رفتاری (CBT) نوعی روان درمانی برای اختلال اضطراب جدایی است. در طول درمان کودک شما می تواند یاد بگیرد که چگونه با ترس در مورد جدایی و عدم اطمینان روبرو شود و آن را مدیریت کند. علاوه بر این، والدین می توانند یاد بگیرند که چگونه به طور موثر حمایت عاطفی ارائه دهند و استقلال مناسب سن را تشویق کنند.

گاهی اوقات ، اگر علائم شدید باشد ، ترکیب دارو با CBT ممکن است مفید باشد. داروهای ضد افسردگی و مهارکننده های انتخابی جذب مجدد سروتونین (SSRI) ممکن است یک گزینه برای کودکان بزرگتر و بزرگسالان باشد.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

در کنار درمان حرفه ای، شما هم می توانید برای کاهش اضطراب جدایی کودک خود این مراحل را انجام دهید:

درباره اختلال اضطراب جدایی فرزند خود بیاموزید. با متخصص بهداشت روان کودک خود صحبت کنید تا در مورد این اختلال اطلاعاتی کسب کنید و به کودک در درک آن کمک کنید.

به برنامه درمانی پایبند باشید. قرارهای ملاقات درمانی را برای کودک خود انجام دهید. سازگاری تفاوت زیادی ایجاد می کند.

بیاموزید چه چیزی اضطراب کودک شما را تحریک می کند. استراتژی های تدوین شده را با یک متخصص بهداشت روان تمرین کنید تا آماده باشید تا هنگام اضطراب با اضطراب کودک خود کنار بیایید.

کنار آمدن با کودکی که دارای اختلال اضطراب جدایی است می تواند ناامیدکننده باشد و باعث درگیری با اعضای خانواده شود یا نگرانی و اضطراب زیادی را برای والدین ایجاد کند.

چگونه اضطراب جدایی “طبیعی” را کاهش دهیم ؟

برای کودکانی که اضطراب جدایی طبیعی دارند، مراحلی وجود دارد که می توانید برای سهولت روند اضطراب جدایی انجام دهید:

• جدایی را تمرین کنید. ابتدا کودک خود را برای دوره های کوتاه مدت و مسافت کوتاه در کنار مراقب بگذارید. همانطور که کودک شما به جدایی عادت می کند، می توانید به تدریج برای مدت طولانی تری آنجا را ترک کنید و بیشتر سفر کنید.
• بعد از چرت زدن یا تغذیه، جدایی ها را برنامه ریزی کنید. نوزادان هنگام خستگی یا گرسنگی مستعد ابتلا به اضطراب جدایی هستند.
• قول های خود را دنبال کنید.
• برای اینکه کودک شما اعتماد به نفس پیدا کند که می تواند جدایی را کنترل کند، شما در زمان قول داده شده خود باز گردید.
• در صورت امکان محیط های آشنا را حفظ کنید و محیط های جدید را آشنا کنید.
• هنگامی که کودک شما از خانه دور است، او را تشویق کنید که یک وسیله آشنا به همراه داشته باشد مانند یک عروسک، پتو یا بالشت مخصوص خود.
• یک مراقب اولیه ثابت داشته باشید.
• سعی کنید پرستار کودک را برای مدت طولانی نگه دارید تا از ناسازگاری در زندگی فرزندتان جلوگیری کند.
• برنامه های تلویزیونی ترسناک را به حداقل برسانید.
• سعی کنید تسلیم نشوید. به کودک خود اطمینان دهید که حالش خوب خواهد شد.

مراسم خداحافظی:

یک مراسم سریع “خداحافظی” ایجاد کنید. تشریفات اطمینان بخش است و می تواند به سادگی یک دست تکان دادن از پنجره یا یک بوسه خداحافظی باشد. همه چیز را سریع انجام دهید، بنابراین می توانید:

بدون هیاهو ترک کنید. به فرزند خود بگویید که می روید و باز خواهید گشت، سپس بروید.